Title: Love is a dog from hell
Pairing: Min Yoongi/Jeon Jungkook (fem!yoongi, fem!jungkook), Platonic Min Yoongi & Park Jimin
Genre: Angst, Mention of Rape, Non-Graphic violence
Note: For #yoonkookweek_d4
Love is a dog from hell
ความรักอาจเป็นสิ่งอันทรงอิทธิพลต่อจิตใจมากเป็นที่สุด
มันเคยมอบความสุขมากเท่าไหร่ก็เอาคืนกลับไปเป็นหลายเท่าตัว แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่มันเคยได้ก่อกระทำเอาไว้นั้นเจ็บปวดเจียนตายเพียงใด สร้างบาดแผลที่ต่อให้ใช้เวลาเนิ่นนานเพียงใดก็ไม่อาจเยียวยาให้หายสนิทได้ แม้จะให้สัญญากับหัวใจตัวเองว่าจะไม่ยอมให้มันกลับมาทำร้ายกันอีก ก็ไม่อาจจะกระทำได้
“ ข.. ขอโทษค่ะ ”
อาการรีบเร่งจากเด็กสาวที่พยายามวิ่งให้ทันก่อนประตูลิฟท์จะปิดลงนั้นทำให้เธอไม่ทันได้ระวังร่างของใครอีกคนที่กำลังเดินสวนออกมาจากทางเลี้ยวตรงหน้า ปะทะแรงเสียจนล้มลงไปกองทั้งคู่ แฟ้มในมือหล่นร่วงไปอีกทาง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอควรห่วงในตอนนี้
“ ขอโทษจริงๆค่ะ ค..คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ ” เธอรีบขอโทษขอโพย นึกโทษตัวเองที่ทำให้อีกคนต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
“ ฉันไม่เป็นไรหรอก ” ยุนจีกล่าวตอบเด็กสาวตรงหน้าขณะที่ช่วยเอื้อมหยิบแฟ้มให้ แม้ความเป็นจริงแล้วมันเจ็บไม่ใช่น้อยทีเดียว ระดับสายตาของเธอพอดีกับป้ายห้อยคอบริษัทปาร์ค คอร์ปอเรชั่นของอีกฝ่ายที่เขียนชื่อไว้ว่า จอน จองอา “ ว่าแต่เธอล่ะ ไม่เป็นไรใช่มั้ย? ”
แค่อุบัติการณ์จากเด็กฝึกงานซุ่มซ่ามคนหนึ่งก็เท่านั้น
“ ค..ค่ะ ”
หากแต่ทันทีที่ฝ่ายเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตากลมโตที่เปี่ยมด้วยความหวาดหวั่นนั้นก็พลันทำให้ยุนจีชะงักนิ่ง
เหมือนว่าการทำงานของเวลาถูกหยุดเอาไว้ ณ วินาทีนั้น
“ จองฮวา.. ”
ม่านความทรงจำถูกกระชากออก ความถวิลหาท้นทะลัก องค์ประกอบบนใบหน้านั้นแทบไม่ต่างจากคนที่เคยเป็นเจ้าของหัวใจของเธอเมื่อห้าปีที่แล้ว ยุนจีเข้าใจในขณะนั้นเองว่าอิทธิพลของความรักเหลือล้นเพียงใด ไม่ว่าจะพยายามวิ่งหนีให้พ้นจากวังวนของมันสักเท่าไหร่ แรงดึงดูดนั่นทรงพลังมากพอที่จะทำให้เธอกลับไปยังจุดเริ่มต้นเสมอ
“ อ..อะไรนะคะ? ”
แต่อนิจจา.. ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะจำเธอไม่ได้เลยแม้เพียงนิด
.
.
ตลอดชั่วเวลาที่ผ่านมา มินยุนจีคิดเสมอว่าชีวิตของเธอนั้นมันไม่เคยเป็นของเธอเลยสักครั้ง การเป็นทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลอันมีอิทธิพลทำให้ของชีวิตเธอถูกขีดเขียนเส้นทางเอาไว้นับตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลก ปั้นแต่งให้มีความสมบูรณ์พร้อม ไม่ว่าสิ่งใดที่เธอต้องการก็สามารถนำมากองไว้ตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย
ทุกอย่าง.. ยกเว้นอิสรภาพ
แม้กระทั่งในเรื่องของความรัก เธอยังไม่มีสิทธิ์แม้จะใช้การตัดสินใจของตนเอง
พ่อของเธอบอกเสมอว่าผู้หญิงฉลาดควรคู่กับผู้ชายที่มีอำนาจ นั่นทำให้นายใหญ่ตระกูลมินจับยุนจีหมั้นหมายกับคนที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่อายุยังน้อย หากแต่ไม่ว่าจะพยายามก่อความใกล้ชิดเพียงใด สิ่งที่เธอรู้สึกต่ออีกฝ่ายนั้นมีเพียงความว่างเปล่า ไม่ใช่ความพิเศษอย่างที่เคยคาดหวัง มันไม่อาจเทียบเคียงความรักได้เลย
และไม่ได้มีเพียงแค่เธอที่รู้สึกเช่นนั้น อีกฝ่ายก็ไม่ต่างกันนัก
ทั้งเขาและเธอต่างเป็นเพียงสมบัติที่ถูกปั้นแต่งชิ้นหนึ่งของวงศ์ตระกูล
การฝืนหัวใจตนเองให้รักใครสักคนนั้นดูจะเป็นเรื่องยากลำบากไม่ต่างกันกับการหักห้ามไม่ให้ใจรัก แม้จะลองพยายามกับชายอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้นของเธอบ้าง ทว่ามันไม่เคยได้ผลเลยสักครั้ง ยุนจีคิดว่าเธอควรจะยอมรับได้เสียทีว่าหัวใจของเธออาจไม่ได้มีไว้เพื่อรักใคร คนอย่างเธอมันควรคู่กับความเดียวดายไปจนวันตาย
แต่แล้ววันหนึ่งหัวใจเดียวดายก็ได้พบกับคำตอบ..
ยุนจีค้นพบว่าแท้จริงเธอไม่ต้องการอ้อมแขนแข็งแกร่งของชายคนใด ไม่ต้องการการปรนนิบัติอย่างเจ้าหญิง เธอต้องการเพียงเรียวปากนิ่มหยุ่นกับทะเลดวงดาวในนัยน์ตาที่ชวนมองตลอดวัน แทบไม่ต้องใช้ความพยายามเลยสักนิด เธอร่วงหล่นในห้วงความรักอย่างง่ายดาย
ผู้หญิงฉลาดไม่จำเป็นต้องควรคู่กับผู้ชายที่มีอำนาจ
ในเมื่อเธอมีทั้งสองอย่างนั่นอยู่แล้ว เธอต้องการเพียงความรักที่ควรมีสิทธิ์จะเลือกด้วยตัวเอง
“ ฉันไม่มีลูกผิดเพศอย่างเธอ! ”
“ ยุนจีก็ไม่ต้องการคนอย่างคุณมาเป็นพ่อเหมือนกัน! ”
คำตอบของหัวใจที่มีชื่อว่าจองฮวา..
“ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ”
“ คุณจะทำอะไร ”
ความรักที่เคยแย้มบานและร่วงโรยลงอย่างรวดเร็วเมื่อห้าปีที่แล้ว
.
.
“ เป็นไปไม่ได้.. ”
ก้านบุหรี่ที่คืบอยู่ระหว่างนิ้วสั่นสะท้านเล็กน้อย ควันจางกลิ่นหวานฉุนลอยละล่องในอากาศ สายตาหญิงสาวละจากมันมองยังอีกฝ่าย “ แต่มันเป็นไปแล้ว ฉันเห็นเธอจริงๆ ”
เมื่อพบว่าปาร์คจีมินยังคงเอาแต่จับจ้องกาแฟในถ้วยกระเบื้อง เธอจึงจำต้องยืนยันซ้ำอีกครั้งหนึ่ง “ เชื่อฉันสิ เธอเหมือนจองฮวามาก ไม่ผิดแน่ ”
“ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อเธอ แต่ว่า.. ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา เม้มปากแน่น ความคลางแคลงใจเปี่ยมล้นในแววตา “ เราก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าจองฮวาตายไปแล้ว ”
จีมินรู้จักยุนจีมาครึ่งค่อนชีวิตในฐานะคู่หมั้นที่ทางผู้ใหญ่จัดหาไว้ให้ และแม้จะเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลมาเฟีย นั่นไม่ได้แปลว่าเธอจะถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหินจนทำอะไรไม่เป็น เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่พยายามเข้าหาเขาเพียงเพื่อหวังผลประโยชน์ ท่าทีสุขุมเย็นเยือก ไม่มีคำหวานป้อยอ ไม่มีจริตจะก้านที่เกินควรชวนให้รำคาญใจ
น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งคู่ต่างไม่ได้มีใจให้กันเลยสักนิด
แหวนหมั้นที่ประดับบนนิ้วนางข้างซ้ายของเราทั้งสองไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งใดเลย
จีมินไม่สามารถคิดเกินเลยกับคนตรงหน้าได้ เห็นเป็นเพียงแค่คู่หมั้นหมายในนามก็เท่านั้น และก็รู้ดีอยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายนั้นได้มอบหัวใจให้กับใครอื่นไปแล้ว ใครคนนั้นที่สามารถละลายกำแพงน้ำแข็งในใจของเธอจนสิ้นซาก
“ ฉันรู้ ตอนนั้นฉันก็เห็นเหมือนกับนาย ” ที่สะพานนั่น ที่แห่งนั้นที่เธอไม่อยากไปเยี่ยมเยือนอีกเลยชั่วชีวิต
คนเดียวที่ทำให้ประกายในนัยน์ตาเรียวรีแข็งกร้าวคู่นั้นหวั่นวูบสะท้านสะเทือน
“ เอาล่ะยุนจี ” ชายหนุ่มถอนหายใจพรืดยาว “ ฉันจะสืบประวัติเด็กฝึกงานที่ชื่อจองอาอะไรนั่นให้ โอเคมั้ย? ”
.
.
ประกายตาหมองหม่นจับจดความเวิ้งว้างเบื้องล่าง ริ้วแดดแทรกผ่านม่านเมฆช่วงเวลาโพล้เพล้กระทบกับระลอกคลื่นที่หมุนเกลียวตามแรงลมชวนให้คาดนึกความล้ำลึกของมวลน้ำมหาศาลข้างใต้ เรียวมือจับขอบราวเหล็กแน่น มันจะเย็นเยียบสักเพียงใด มันจะอึดอัดทรมานสักแค่ไหน
มากเท่าไหร่ที่จองฮวาเคยรู้สึก..
บางครั้งบางที.. สิ่งที่ยุนจีเคยคิดก็อาจจะเป็นเรื่องจริง คนอย่างเธอนั้นควรคู่กับความเดียวดาย
เธอไม่หลงเหลือใครในชีวิตอีกแล้ว คนในครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวอย่างพ่อของเธอก็เสียไปหลังจากจองฮวาเพียงไม่นาน ทว่านั่นไม่สำคัญนักหรอก กรงที่คุมขังเธอมาตลอดชีวิตนั้นได้ถูกทุบทำลายลงไปแล้ว เธอได้รับอิสรภาพโดยสมบูรณ์
ทว่าการสูญเสียจองฮวากลับกลายเป็นเรื่องที่สะท้านสะเทือนใจยิ่งกว่านั้น
ภาพในอดีตซ้อนทับเข้ามา วันนั้นพายุโหมกระหน่ำ สายฝนพร่างพรมจนโชกชุ่มเสียครึ่งค่อนเมือง วินาทีที่คนรักของเธอตัดสินใจกระโดดลงจากสะพานดิ่งสู่ความตายเบื้องล่างนั้นยังคงเป็นภาพที่ตรึงติดแน่นในความทรงจำ ยุนจีไม่อาจช่วยอีกฝ่ายได้ทันเวลา ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินไป
เร็วเกินจะยอมรับในความสูญเสียได้ เร็วเกินไปที่จะต้องทนอยู่กับความเดียวดายอีกครั้ง
“ ช่วยด้วย! ยุนจี ช่วยฉันด้วย! ”
มันเป็นเพราะเธอเองที่ทำให้ชีวิตของจองฮวาต้องมาเจออะไรแบบนี้
ถ้าหากว่าเธอไม่พยายามเอาชนะผู้เป็นพ่อแล้วปล่อยให้ฝ่ายนั้นควบคุมชีวิตของเธออย่างที่เคยเป็นมาตลอด
“ ขอร้อง ย..อย่าทำ ”
ความรักของยุนจีพังพินาศเพราะตัวของเธอเอง
ค่ำคืนนั้นยุนจีมีเสียงสะอื้นของตนเองเป็นเสียงกล่อมนอน
เป็นครั้งที่สามที่เธอร้องไห้นับตั้งแต่เธอเสียจองฮวาไป
.
.
แสงไฟสลัวคละเคล้ากับจังหวะดนตรีเนิบช้าทำให้รสชาติแอลกอฮอล์ขื่นขมขึ้นอีกหลายเท่าตัว โลกของยุนจีหลงเหลือเพียงพื้นที่เล็กน้อยของเคาน์เตอร์บาร์ ผู้คนมากมายกำลังแนบกายที่กลางฟลอร์ บางส่วนนั่งโต๊ะกันเป็นกลุ่ม บางส่วนก็เป็นเหมือนเธอ ..ปลีกแยกออกมาสร้างพื้นที่ของตนเองเพียงลำพัง
ถ้าหากความรักนั้นทรงอิทธิพล ความคิดถึงในรักที่ไม่มีอยู่แล้วก็อาจจะรุนแรงมากกว่าหลายขุมทีเดียว
ความเพียรพยายามตลอดหลายปีของยุนจีนั้นไร้ค่า เศษซากความรักแหลกเละที่เธอตั้งใจกวาดเก็บไว้ใต้พื้นพรมแห่งอดีตนั้นกำลังกรีดบาดห้วงหัวใจจนขาดเป็นแล่นริ้ว เธอกลับกลายเป็นมินยุนจีคนเดิมที่เคยเศร้าโศกกับการสูญเสียคนรักจนเกือบไม่อยากมีชีวิตต่อไป
ปูซาน อายุ 21 ปี พ่อแม่เสียหมดแล้ว มีพี่ชายหนึ่งคน
การปรากฏตัวของจองอานั้นเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ นอกจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ที่มาของฝ่ายนั้นก็แทบไม่แตกต่างจากจองฮวาเลยสักนิด
หากแต่ความรักครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผ่านมาทำให้เธอหวาดกลัว.. หวาดกลัวกับการเริ่มต้นความรักอีกครั้งหนึ่ง หวาดกลัวความเจ็บปวด หวาดกลัวการจากลา เพราะในตอนนั้นจองฮวาถูกรุมโทรมต่อหน้าต่อตาโดยลูกน้องและพ่อของเธอเอง
แม้ปีศาจร้ายตนนั้นที่มีสายเลือดเดียวกับเธอจะตายจากไปแล้ว ทว่าสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นมันยังคงอยู่ ..สิ่งที่เรียกว่าความทรงจำ
มันตามหลอนหลอกเป็นเงาติดตัว พันธนาการแล้วทรมานกันอย่างหนักจนเคลื่อนหนีไปไม่ได้
แม้เธอจะยืมมือจีมินมาช่วยฆ่าคนพวกนั้นจนไม่เหลือรอดแม้สักคน รวมกระทั่งพ่อของเธอเองด้วย หากแต่ยุนจีไม่สามารถฆ่าสิ่งที่คงค้างคาในใจนี่ทิ้งไปได้เลย
การกำจัดสาเหตุที่ทุบทำลายใจเป็นคนละเรื่องกันกับการเยียวยาบาดแผล
ท่ามกลางรสนุ่มลึกของเครื่องดื่มที่บรรจงละลายสติจนบางเบา เรือนกายเคยคุ้นที่นั่งลงข้างกันทำให้ยุนจีหวนคืนสู่ความเป็นจริงตรงหน้า “ เราเจอกันอีกแล้วนะคะ ” น้ำเสียงที่ทักทายกันนั้นยานคางเล็กน้อย อีกฝ่ายคลี่รอยยิ้มจนเห็นฟันกระต่าย ผิวแก้มเนียนเรื่อแดงเพราะฤทธิ์น้ำเมา
ซ้อนทับกับคนในอดีตที่เธอกำลังครุ่นคิดถึงจนแทบแยกไม่ออก เหมือนมาก.. เหมือนเกินไป.. จองอาคนนี้กับจองฮวาของเธอเมื่อห้าปีที่แล้วแทบจะเป็นคนเดียวกัน
“ คุณยุนจี ”
วินาทีที่อีกฝ่ายกะพริบตา หมู่ดาวภายในนั้นเริงระบำ ยุนจีกวาดเอาความหวาดหวั่นที่เคยมีทิ้งไปจนหมดสิ้น ห้วงความคิดแปรปรวนจนประมวลผลได้ลำบาก ความยับยั้งชั่งใจถูกพังทลายลง เธอเคลื่อนขยับเข้าใกล้เด็กสาว ฝ่ามือแตะลงบนความคดโค้งของช่วงเอว “ จองอา.. ”
และเมื่อพบว่าคนตรงหน้าไร้ซึ่งท่าทีปฏิเสธ จึงค่อยทาบทับริมฝีปากจนแนบชิด บดเบียดตามความโค้งนิ่มอย่างละเมียดละมุน นวลนุ่มเสียจนคนอายุน้อยกว่าครางเสียงเครือผะแผ่วในลำคอ ลิปสติกที่อาบเคลือบเลือนเลอะ “ ค..คุณ คุณคะ ”
“ ชู่วว์ คืนนี้หนูมาเป็นเด็กดีของพี่นะคะ ”
เรียวมือเคลื่อนหายใต้เนื้อผ้าของกระโปรง ลูบวนฟ่อนเฟ้นเนื้อเนียน ความร้อนรุ่มท้นทะลัก ขณะที่ริมฝีปากกดจูบตามลำคอแล้วเลื่อนมายังใบหู “ ไปหาที่อื่นสงบๆกันเถอะ ”
.
.
อาการปวดหนึบในศีรษะเป็นสิ่งแรกที่ยุนจีรู้สึกหลังจากตื่นขึ้นมา ตัวเลขบนนาฬิกาดิจิตอลข้างเตียงนั้นบ่งบอกเวลาเกือบเที่ยงวัน หญิงสาวบรรจงยันกายลุกขึ้น ดึงผ้าห่มมาคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่า หวนนึกถึงสัมผัสวาบหวามที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้วจึงหันมองพื้นที่เตียงด้านข้าง
หากแต่แทนที่จะพบกับร่างของใครอีกคน มันกลับกลายเป็นความว่างเปล่า ผ้าปูเรียบตึงราวกับว่าไม่เคยมีคนมาใช้งานในก่อนหน้านั้น
เป็นไปไม่ได้
ความว่างโหวงเริ่มก่อตัวจนเป็นหลุมลึกในใจ ท่วมท้นด้วยความหวาดหวั่นและตื่นตระหนก ยุนจียังไม่พร้อมที่จะจากลาความรักไปอีกครั้ง เธอเพิ่งอาจหาญพอที่จะกล้าเสี่ยงเริ่มต้นกับมัน อย่าพรากกันไปอีกเลย
สายตากวาดมองจนพบกับกระดาษแผ่นเล็กที่ถูกเขียนบางอย่างทิ้งไว้ เธอรีบคว้ามันมาทันทีด้วยฝ่ามือสั่นเทา ข้อความที่ปรากฏในนั้นบอกเพียงว่า ‘เวลาของฉันมีแค่นี้ ขอบคุณและขอโทษสำหรับทุกอย่าง อย่าโทษตัวเองอีกเลย’
และชื่อที่ลงท้ายทำให้เธอกำกระดาษแผ่นนั้นแน่นจนยับยู่ น้ำตาเอ่อรื้นจนร่วงหยดลงบนผ้าปูที่นอน
ยังรักยุนจีเหมือนเดิม
– จองฮวา
THE END
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
TALK TO WRITER:
ลงฟิคดึกอีกแล้ว ๕๕๕๕ *สะลึมสะลือ*
จริงๆนี่คือหัวข้อ urban fantasy ในยุนกุกวีคค่ะ แบบถ้าจองอาย้อนเวลามารักกับยุนจีได้อีกครั้งในเวลาสั้นๆนี่น้องจะมามั้ยไรงี้อะค่ะ แต่วีคนั้นเรายุ่งมาก ไม่ว่างเขียนฟิคใดๆเลย จะอ่านก็ยังดองอยู่หลายเรื่องเลยค่ะฮืออออ
*ดิททอล์ค โอเคค่ะมาแล้ว ๕๕๕ เรารู้สึกว่าฟิคนี้ภาษามันทื่อมันรวบรัดไปหน่อย จริงๆมันค่อนข้างเป็นงานร้อนค่ะ ต้องการลงให้ทันวันเกิดคุณยุนกิ ฮืออออ ถ้าใครสนใจติเพื่อก่อหรืออะไรยังไงก็บอกได้ค่ะ
ตามแท็กฟิค #kwlfic เช่นเดิมนะคะ 😀
i am trash and proud 