[Ficlet] If I could turn back time (Porsche/Jackie)

Title: If I could turn back time

Pairing: Porsche/Jackie

Genre: Angst

Note: มันคือฟิคแปลงของเราสองเรื่องรวมกันค่ะ ถ้าอ่านแล้วคุ้นๆอย่าตกใจนะคะ ๕๕๕

If I could I would feel nothing

 

 

..ถ้าวิ่งตามคนข้างหน้าไม่ทันจนเหนื่อยแล้ว..

..ก็ช่วยชะลอให้คนข้างหลังตามทันหน่อยได้ไหม?..

.

.

 

ท่วงทำนองเคยคุ้นจากเครื่องเล่นชั้นดีในตัวรถนั้นไม่ได้ช่วยขับกล่อมให้บรรยากาศเครียดขึงภายในตัวรถลดลงเลยสักนิด  หากแต่น่าประหลาดนักที่ใครอีกคนซึ่งชื่นชอบเพลงนี้นักหนากลับแสดงสีหน้าว่างเปล่า ปลายนิ้วที่มักเคาะตามจังหวะกับพวงมาลัยเมื่อเพลงนี้เล่นวนมานั้นนิ่งสนิท ไม่แม้แต่จะมีอารมณ์ร่วมกับมัน

 

แจ๊คกี้ซี่งเป็นฝ่ายผู้โดยสารเห็นสีหน้าของอีกคนเป็นอย่างนั้นก็ได้แต่นิ่งเงียบ  เขาเบนสายตามองออกนอกหน้าต่างรถ ความรู้สึกบางอย่างเอ่อล้นในอก

 

หากย้อนเวลากลับไปได้.. เขาจะไม่ยอมเอ่ยมันออกไปเด็ดขาด

 

“ เราคิดแบบนั้นกับพี่จริงๆเหรอ? ”

 

           เขาแทบไม่รับรู้ถึงท่วงทำนองหรือเนื้อเพลงใด เหมือนหัวใจร่วงวูบ สิ่งที่เขาได้ยินในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคือเสียงชีพจรที่กำลังบีบรัดอย่างรุนแรงในช่องอก ความหวาดกลัวระคนเสียใจตีตื้นขึ้นมา 

 

“ แต่พี่ไม่ได้ชอบเราแบบนั้น ”

 

“ เข้าใจนะ? ”

 

 

หากย้อนเวลากลับไปได้.. เขาจะไม่ยอมทำมันเด็ดขาด

 

            แจ๊คกี้ยังคงจดจำสัมผัสยามเมื่อฝ่ามือที่ประคองใบหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ในก่อนหน้านั้นค่อยลดระดับลงแล้วละจากได้ จำความอบอุ่นจากสัมผัสนุ่มบนเรียวปากยังคงติดตรึง  ทั้งที่การตอบสนองของคนตรงหน้าช่างเยือกเย็น แทบไร้ความรู้สึก.. และที่ยิ่งชัดเจนกว่าสิ่งใด คือเขาสามารถจดจำความรู้สึกยามเมื่อสิ่งที่คาดหวังนั้นมันผิดพลาดไปหมด

 

“ ผ..ผมเข้าใจ ”

 

ไม่น่าเลย.. ไม่น่าเลยจริงๆ

 

แจ๊คกี้พยายามพับเก็บความขมขื่นลงในห้วงใจอย่างเงียบเชียบ  เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ.. ทำไมตนเองถึงได้เป็นตัวสร้างปัญหานักนะ?  และตอนนี้เขาก็กำลังก่อความหนักใจให้ชายหนุ่มตรงหน้า

 

“ รู้ตัวใช่มั้ยว่าไม่น่าพูดออกมาเลย ”

 

เพียงประโยคเดียวเท่านั้นที่คนข้างกายเอ่ยออกมา ดึงสติของเขาให้ยิ่งถลาลึกสู่ความเจ็บปวด สายตาเย็นชาคู่นั้นไม่แม้แต่จะหันมาสบมองตอนที่จอดให้เขาลงยังจุดหมาย

 

“ ผมขอโทษ ”

 

..เขาแค่อยากให้สายตาคู่นั้นมองเขาอย่างคนรักในสักวัน..

..แต่ก็รู้ว่าคงเป็นได้เพียงฝันก็เท่านั้น..

.

.

 

หากย้อนเวลากลับไปได้.. เขาจะยอมเอ่ยมันออกไปอย่างไม่รีรอ

 

            สำหรับปอร์เช่แล้ว.. แจ๊คกี้เป็นเหมือนบางอย่างที่ล้ำค่าเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมไปสัมผัส  ทั้งที่กระหายจะจูบ  กระหายจะกอด  แต่ความรักมักทำให้คนเราหวาดกลัวสิ่งที่จะเข้ามาทำลายการมีอยู่ของกันและกัน  กลัวว่าการแตะต้องกันเพียงเล็กน้อยจะทำให้อีกคนแตกร้าวไปทุกส่วน

 

ถ้าหากฝ่ายนั้นจะรู้สักนิด.. เขาไม่เคยวิ่งตามใคร

และการทิ้งห่างนั่นก็ไม่ได้เกิดความจงเกลียดจงชังในตัวอีกฝ่าย ศิวกรรู้สึกแบบนั้นกับตัวเองต่างหาก

         

เขาหวาดกลัวการร่วงหล่นมาทั้งชีวิต โดยเฉพาะการถลำลงในความสัมพันธ์อย่างคนรัก ศิวกรทำร้ายและทำลายมันมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่หน เขาไม่อยากเริ่มมันอีกเพราะรู้ว่ามันต้องจบลงแบบใด 

 

..ทว่าในตอนนี้กำลังโหยหามันแทบขาดใจ

 

 

หากย้อนเวลากลับไปได้.. เขาจะยอมทำมันอย่างที่ใจต้องการ

 

ปอร์เช่คิดมาตลอดว่าการตั้งใจตัดทิ้งมันเสียเองเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง เขาตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ดีกว่าให้มันลุกลามมอดไหม้ หากแต่ในตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจนักว่าที่การตัดสินใจของตนเองในวันนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่

 

และเขาก็ได้คำตอบว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนเมื่อได้เห็นแจ๊คกี้กำลังคบกับคนอื่น

 

จูบแผ่วเบาที่เด็กหนุ่มเคยให้เขาในคืนนั้นกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น  สัมผัสอบอุ่นจากปลายนิ้วที่ประคองใบหน้าของเขาในคืนนั้นก็กำลังจะกลายเป็นของคนอื่น

 

ของใครที่ไม่ใช่เขา.. เขาปล่อยโอกาสให้หลุดลอยมาเนิ่นนานเกินไป

 

เขาอยากหลับและฝันว่าตนเองยังสามารถช่วงชิงโอกาสนั้นกลับคืนมาได้

 

THE END

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

 

TALK TO WRITER:

เป็นงานแก้บล็อกร้างค่ะ ตอนนี้ writer’s block มากเลย พยายามแก้อยู่ค่ะฮื่อออ ;—-;

หวีดได้ในแท็ก #kwlfic นะคะ